Pomidorowa, czy kwiaty?

Miałam to szczęście, że do tej pory w zasadzie nie miałam kontaktu ze śmiercią, pogrzebami, żałobą, itd. Jakoś to mnie omijało, albo sprowadzało się do kilku pogrzebów dalszych członków rodziny. No i traumy - dotknij chociaż ręki cioci leżącej w trumnie, pożegnaj się.
Tym razem oczywiście wpadłam w sam środek oka cyklonu funeralnego. A "niespodzianek" było w bród...

Na przykład nigdy bym się nie spodziewała, że noc przed pogrzebem własnych rodziców spędzę na rosyjskim weselu otoczona Holendrami. No bo kto dopytuje przy rezerwacji hotelu, czy akurat nie organizują wesela? Pewnie wszyscy, ale nie ja. A sala restauracyjna jedna. A ściany pokoi nie były odpowiednio wyciszone. A Rosjanie lubią się bawić. A wódka głośno śpiewa.
Takie rzeczy to tylko u mnie jak sądzę... Nie ma bezpiecznej dawki środków nasennych, żeby zagłuszyć coś takiego.

Nie wpadłabym też na to, że kilka godzin po pogrzebie będę skakać na trampolinie. Z dzieckiem i psem rodziców. Przecież zawsze skakaliśmy, a 2-latek i pies boleśnie uzmysławiają, że życie toczy się dalej i pewnych rzeczy się po prostu nie negocjuje...

Z zaskoczeń mniej egzotycznych, bardzo ciekawe jest jak zachowali się Polacy, a jak Holendrzy.
Polacy w takich chwilach są praktyczni. Wszyscy mieli dobre rady - zabierzcie z domu wszystkie dokumenty, otwórzcie sejf, samochód na parking strzeżony, szukajcie testamentu, itd.
Ktoś przyniósł zupę, ktoś wyprowadzał psa, ktoś ogarnął dom, ktoś bawił się z Brunonem, ktoś nawet wyłowił rybki z oczka i przekazał sąsiadom... Piszę "ktoś", chociaż były to bardzo konkretne osoby, którym należy się podziękowanie, ale wielu rzeczy nie ogarniałam wtedy i naprawdę nie wiem komu na przykład oddać garnek... Nawet u mnie na wsi widziałam efekty tej praktycznej pomocy - sąsiad skosił mi trawnik :)
Na pogrzeb przyjechała rodzina, przyjaciele, znajomi... Nikogo nie widziałam, chociaż było ich tak wielu.

Holendrzy natomiast uwielbiają wysyłać kartki. Na każdą okazję. Z okazji urodzin dziecka dostaliśmy kilkaset kartek. Także od osób, o których nigdy nawet nie słyszałam... Tym razem było podobnie. Wszyscy, których poznałam wysłali nam kondolencje. Niektórzy przysłali nam do domu kwiaty. Najsmutniejsze kwiaty świata, nie mogłam na nie patrzeć...
Karki, SMSy, maile... Mega zaskakujące. Nawet od klientów firmy Holendra. Ze Szwecji, USA, Kanady, Francji, UK. Od ludzi znanych i potężnych i od pracowników firm sprzątających.
Mimo odległości, na pogrzebie stawiła się cała holenderska rodzina. Niektórzy przylecieli na kilka dni, żeby przynajmniej koło mnie być, żebym się w tym czasie przedpogrzebowym nie czuła samotna na moim śląskim wygnaniu. Inni spędzili dwa dni w samochodzie w jedną stronę i przyjechali na sam pogrzeb.
Ale to, co najbardziej chyba mnie zaskoczyło, wydarzyło się gdy kilka dni temu pojechaliśmy z Holendrem na szoping dla niego. Korzystając z okazji, że akurat byliśmy w NL. Bo tak, on nadal ubiera się tylko tam, w "swoim" sklepie, w którym mają "wszystko". Sklep nie jest nawet w miasteczku, z którego pochodzi Holender. Ot, dobry sklep z męskimi szmatami w dużym mieście. Byłam tam może z 5 razy, chociaż Holender oczywiście z milion...
Wchodzimy, a obsługa zastyga. Rzuca co robiła, przeprasza obsługiwanych klientów, podchodzi do nas i składa kondolencje. Ze łzami w oczach, szczerze pytali, czy daję sobie radę po tej niewyobrażalnej tragedii...
Zaniemówiłam.
Nie, nie daliśmy im znać o wypadku. Wieści same się rozniosły.

I tak oto kilku przestylizowanych holenderskich gejów opłakiwało moich rodziców pomiędzy Gucci, Tod's i Prada. A jest to ostatnia rzecz, jakiej się spodziewałam.