Szczepienia

Tydzień temu mieliśmy termin kolejnego szczepienia. Po ogarnięciu porannego chaosu, po spakowaniu wszystkich niezbędnych rzeczy (tak, gdy ma się dzieci, do lekarza chodzi się z walizką...), po zapakowaniu decybela w samochód i dojechaniu na miejsce, po znalezieniu parkingu dla czołgu, po doczłapaniu się do okienka rejestracji, po wypoceniu kilku kilogramów i po kilku soczystych kurwach, po tym wszystkim uderzyła mnie cisza jaka panowała w przychodni. Cisza przerywana jedynie moim sapaniem i kwikiem młodego. A normalnie to wiecie, poziom hałasu jak w fabryce pełnej ryczących maszyn. Albo w hali wypełnionej testerami klaksonów. No a tym razem cisza...

Gdy wreszcie udało mi się wywabić z kanciapy jakąś pielęgniarkę, usłyszałam, że pani doktor też człowiek i akurat jest chora, zastępstwa nie ma, żebym przyszła za tydzień i że szkoda, że nie zadzwoniłam przed wizytą.

Taaa...

Nie wiem, ale może faktycznie to jakiś obyczaj jest - dzwonić do lekarza przed wizytą i sprawdzać, czy nie jest przypadkiem chory... Nosz kurna!

W drodze do samochodu wdepnęłam w gówno, ale spoko nawet nie zauważyłam, gdyż idąc z nosidełkiem, walizką, torebką i dokumentami, patrzenie pod nogi ma niski priorytet...

Tydzień czasu minął, manewry związane z wizytą trzeba było powtórzyć. Tyle że szybciej, bo oczywiście zaspaliśmy.

Ha ha ha. Byłoby nawet śmiesznie, gdyby nie to, że jednak wcale.

Po dotarciu na miejsce nie miałam wątpliwości, że dzisiaj pani doktor przyjmuje. Szzzkurwa!!! Milion rodziców (tak, są tacy, którzy przychodzą parami), wózków, nosidełek, babć do pomocy, rozwrzeszczanego rodzeństwa, czapeczek, kombinezonów, smoczków, grzechotek, grających zabawek, piszczących butów i oczywiście matek trząchających swoje dzieci celem uspokojenia, gdyż zbiorowo darły ryja.

Moje normalnie spokojne dziecko jest bardzo empatyczne, więc natentychmiast zaczęło też również drzeć ryja ile fabryka dała. A dała dużo za dużo, bo drze się toto jakieś 327 razy głośniej niż przeciętny decybel.

Także już po kilku sekundach stałam się ulubienicą wszystkich. Ja i moje ryczące dziecko, gdyż ten ryk zagłuszał inne ryki. A nawet nie zdążyłam rozpiąć płaszcza!

Dwutygodniowa nieobecność pani doktor zaowocowała kumulacją dzieciaków i ich świt.

Myślę, że gdyby piekło się otworzyło w tamtym miejscu, to nikt by już nawet nie zwrócił uwagi...

Po godzinie czekania chciałam umrzeć. Po dwóch zaczęłam wykonywać nerwowe ruchy typu telefon do Medicover w Warszawie i obliczanie za ile godzin mogę tam dotrzeć oraz przeglądanie ofert nieruchomości na Księżycu, gdyż tam z pewnością nie byłoby żadnych dzieci. Bachorów. Drących ryja mutantów. Potomków samego szatana.

Jestem przekonana, że pielęgniarki w swojej kanciapie paliły dla rozluźnienia trawę, albo brały prozac. I ja je rozumiem. Tylko dlaczego się nie podzieliły?!?

Wróciłam do domu czując się jak po lobotomii. Jak po zdobyciu 8-tysięcznika. Jak po kilkunastoegzaminowej sesji na polibudzie. Jak po powrocie z piekła.

I wierzcie mi, ono nie jest wybrukowane dobrymi intencjami, tylko linoleum w zielone żabki.

Wróciłam i co? I nie mam w domu wódki. A wypiłabym szklankę bądź dwie. I to przed zdjęciem butów.

No trudno, otworzę szampana z tej okazji... Jest co celebrować - przeżyłam, ilość dzieci w domu się zgadza, a poziom decybeli wrócił do normy. Niesamowite jak drobne rzeczy potrafią cieszyć.