Kocia loteria

Tak sobie myślę, że jak się bierze na wychowanie i życie psa, kota, chomika, fretkę, czy dziecko, to w zasadzie nic się nie wie. Ani kto to będzie, ani jak z tym kimś będzie, a jak już się powie A (jak adopcja lub aaaaamoże już czas na dziecko), to nie ma odwrotu.

Wzięłam pierwszego kota z ogłoszenia. Bida taka to była, koci wypłosz w kolorze niezaplanowanym. Ale to on mnie wybrał i nie było dyskusji.

Potem się okazało, że niezaplanowany kolor jest najgorszym kolorem ze wszystkich - biały podszerstek widać na wszystkich ciemnych ubraniach, czy meblach, a ciemną sierść wierzchnią na wszystkim co jasne. Prócz tego, jest to kot z wiecznym PMSem... Ma totalne jazdy - raz gryzie, raz rozdeptuje z miłości, miewa sraczki stresowe, schizuje gdy widzi facetów i uwielbia roszponkę. Przez pół roku nie udało mi się go nakłonić do chociażby wejścia do kociego koszyka, który mu nabyłam z okazji przeprowadzki... Holender wsadził go tam raz i kot został. Wychodzi tylko na michę i siku...

Druga bestia to piwniczno-śmietnikowy znajda. Bez kompleksów, jakichkolwiek zahamowań. Pije piwo, je chipsy, żałośnie miauczy pod lodówką tak długo, aż magicznie coś z niej do miski wpadnie. Gardzi kocim żarciem, sprasza kolegów do domu, zawsze ma brudne nogi i uwielbia wisieć na drzewach głową w dół. A gdy przechodzę, spada mi na ramiona doprowadzając mnie do zawału...

Kocie dupki wygrały swój los na loterii. Co prawda na początku mieszkały w mieście, ale miały taras, ptaki i zawsze pełną michę.

Teraz mają ogromny ogród, łąkę, rzeczkę, kumpli z ulicy, wrogów i Wydarzenia Z Życia (np. osuszanie stawu rybnego w okolicy. Wróciły do domu ciągnąc brzuchy po trawie, zaklinając się, że nigdy już nie zjedzą ryby).

No i mają kocie drzwiczki. Wchodzą i wychodzą kiedy chcą. Niesłuchanie co się do nich mówi przeniosły na wyższy poziom. Nie tylko ignorują, ale też opuszczają lokal trzaskając drzwiami...  Oraz wracają zawsze głodne. Z miną pt. 'No co, przecież właśnie wróciłem z zewnątrz! Tam jest zimno, dziko i lisy!'. Nawet jeśli z pysków nadal im jedzie obiadem...

I te koty moje, to tak se myślę, że jak idą na pół nocy gdzieś, to grają w pokera. Szczęście mają nieprzeciętne jak widać, na loterii życia wygrały już przynajmniej raz...