męski heroizm

Lubimy o sobie myśleć, że jesteśmy super towarzyscy. Albo wręcz przeciwnie, że generalnie to wszyscy mogliby spieprzać na drzewo i nikogo nam do szczęścia nie trzeba, no może prócz najbliższej osoby. To są takie akademickie dywagacje dopóki się nie pojedzie w Bieszczady, czy inne ostępy i nie przeżyje miesiąca, czy dwóch bez kontaktu z innym przedstawicielem homo sapiens.

Mnie się wydawało, że dwutygodniowe, samotne, dalekie wakacje rozjaśniły tę kwestię co do mojej osoby. Po powrocie byłam pewna, że lubię i potrafię być sama, ale że zupełnie bez sensu jest przeżywać fajne rzeczy w pojedynkę.
Jednak dopiero kilka miesięcy na wygnaniu, czyli na śląskiej wsi, otworzyło mi oczy, jak bardzo potrzebuję ludzi. I to nie pogawędki z bardzo miłą panią Zosią ze sklepu, czy szatniarką na basenie. Potrzebuję kontaktu z ludźmi do mnie podobnymi. Nieprawdopodobne odkrycie, co? ;-)

W poprzedni weekend okazało się, że znajomi, którzy mieli nas odwiedzić, nie mogli przyjechać. Zdarza się, wiadomo. Jednak byłam mocno rozczarowana, bo każda wizyta warszawiaków na mojej prowincji jest dla mnie Wydarzeniem.

Holender doskonale rozumie moje uczucia w tym temacie, jako że sam zostawił przyjaciół, rodzinę i całe swoje życie towarzyskie w Holandii i samotnie przyjechał podbijać (z motyką) dziki wschód. Tyle, że ładnych kilka lat temu.
A zatem zrozumiał, smutnie pokiwał głową i kazał mi się pakować. Że skoro góra do Mahometa nie może, to Mahomet się jednak do góry wybierze. Czy tam odwrotnie. W każdym razie - mam sama jechać do Warszawy. Sama. Zostawić Szanownego Decybela, koty, dom i sarny pod opieką Holendra. Jechać i się dobrze bawić.

Nie trzeba było mi osiem razy powtarzać, wystarczyło trzy. Wykonałam kilka telefonów, spakowałam się i ziuuuu - już byłam w drodze.
I ten weekend w stolicy to było absolutnie to, czego mi było trzeba. Ludzie, rozmowy, odwiedzenie ulubionych miejsc, palenie plastiku na zakupach, itd.
Wróciłam jak nowa.
To był genialny ruch. Nie tylko dlatego, że naładowałam akumulatory, ale też dlatego, że ojciec Terrorysty miał okazję pobyć z nim sam na sam przez dwie doby. Sam się z nim obudzić, przetrwać samotnie poranek, samotnie ucieszyć się z pierwszej drzemki i możliwości wypicia kawy. Samodzielnie przebrać gada milion razy w ciągu dnia, a potem samemu go nakarmić. Samotnie spacerować po lesie i wsi. Samemu ogarnąć karmienie, kąpanie, usypianie, itd.
Bo tylko, jak się samemu zostanie z jakimś tematem, to można zrozumieć jego złożoność. Jak opiekować się dzieckiem, sprzątać, gotować, zrobić coś dla siebie i nie oszaleć!

Wróciłam i pierwsze słowa Holendra brzmiały: potrzebujemy niani! ;-)
Niemal umarłam z radości po raz drugi tego weekendu. Bo to znaczy, że zrozumiał.
I nie, nie potrzebujemy niani, ale domyślam się, że skoro przez cały weekend nie znalazł czasu, żeby wziąć prysznic, a do toalety zabierał małego ze sobą w nosidełku, to dotarło do niego, jak cudownie i radośnie płynie czas, gdy opiekujesz się dzieckiem. SAMOTNIE. CODZIENNIE. NON STOP.

I w zasadzie mogłabym tutaj zakończyć. Morał z tej historii jest taki, że ja muszę częściej się wyrywać z domu, bo wszystkim to dobrze robi na głowę.
Ale.
Tak naprawdę chciałam o czymś innym.
Bo ile razy nie opowiadam tej historii znajomym z Polski, to oni robią wielkie oczy i z niedowierzaniem pytają, czy rzeczywiście został sam. Ojciec. Sam. Z dzieckiem. Czy sobie poradził. Czy nie zwariował. I ile czasu go to tego zmuszałam. I jaki zakład wygrałam. I czy któraś babcia przyjechała pomóc. Albo chociaż sąsiadka. No niesamowite....

A ile razy nie opowiem tej historii znajomym z Holandii, to oni robią wielkie oczy i z niedowierzaniem pytają, czy to możliwe że Decybel ma już prawie 6 miesięcy, a ja dopiero teraz się wyrwałam na dłużej niż kilka godzin. Że musi mi być ciężko. Samej. Bez znajomych. Oderwanej. Że pewnie mam zastępy nowych przyjaciół. Albo chociaż przyjeżdża do mnie regularnie rodzina. No niesamowite...

I wkurza mnie ta różnica okropnie.
Dlaczego ojciec, który zostaje ze swoim dzieckiem w domu na weekend, to jest jakiś kosmos? Dlaczego miałby sobie nie poradzić? Dlaczego miałby tego nie chcieć? Dlaczego kobieta może zostać sama z dzieckiem tygodniami, a facet nie może przetrwać weekendu?

A w drugą stronę?
Czy jeśli matka prowadząca dom, nagle postanawia iść do pracy, zarabiać, albo ja wiem - zacząć ścigać się samochodami, ktoś robi wielkie oczy i pyta - ale jak to?!? Tak sama? Takie to męskie i chcesz to robić? 
No nie.

Nikt jakoś nie sra na fioletowo, gdy kobieta idzie do biura godząc to z rolą matki.
Gdy facet godzi pracę zawodową z rolą ojca, chociażby weekendowo, to jest kurwa szał.
Nie lubię tego...
Nie tak się umawialiśmy drogi świecie.