Chwila na przemyślenia

Nie wiem, czy nadal się to praktykuje, ale pamiętam, że gdy ja byłam bachorzęciem i zbroiłam, odsyłano mnie do pokoju celem przemyślenia mych niecnych uczynków. Siedziałam sama w pokoju i knułam plan zemsty na całym świecie, czy tam wyrywałam lalkom włosy, no coś w tym stylu.

Od tamtej pory nikt mnie nigdzie nie odsyłał, nie więził, ani nie zmuszał do przemyślenia swego zachowania w odosobnieniu.

Prócz jednej sytuacji z magazynkiem w pracy...

I jednej wycieczce z wariatem, który mnie zamknął w pokoju hotelowym i uciekł z kluczem.

Ale prócz tego - nic! ;-)

Aż do dzisiaj.

Gdy mój syn-decybel-pierwszy zamknął mnie w toalecie.

Byłam w środku, on na zewnątrz. Naprzeciwko drzwi do toalety stoi oparty o ścianę (modnie albo z lenistwa) obraz.

Dziecko obraz przewróciło na płasko. Tak, że drzwi się zablokowały. Klasyka gatunku, komedia klasy C. Widocznie numer z poślizgnięciem się na skórce banana mu się znudził...

Decybel oczywiście oberwał w czerep obrazem, ale pokwiczał chwilę i mu się znudziło. Odpełzł oblizywać buty, wyjadać kocie żarcie i zrzucać kubki z niedopitą kawą. Wiadomo - małe dzieci zawsze są bardzo zajęte, ledwo wyrabiają z planem dziennym.

A ja utknęłam.

Drzwi zamknięte, otwierają się tylko na kilka cm. Obraz ciężki, zaklinowany, nie do ruszenia...

No i co zrobisz? Nic nie zrobisz.

Można się co prawda zesrać, racja, ale to niczego nie zmieni. Tak samo jak przemalowanie się na fioletowo, albo wołanie kotów na pomoc.

Decybel mnie zamknął w łazience. Dał mi kilka godzin na wyluzowanie, bo przecież gdy niczego nie można zrobić, to po co się stresować?! Dał czas na przemyślenia. Cóż za kochane i troskliwe dziecko!

I powiem Wam, że owszem, spędziłam w toalecie owocny czas. I jak już wyszłam na zewnątrz niszcząc szczotkę do kibla, obraz i drzwi, to miałam całkiem nowy plan na życie.

Od tej pory młody będzie zapalikowany na środku pokoju. Tylko szelki i smycz muszę kupić dla gada...