żale macierzyńskie

nie żałuję macierzyństwa.
nie żałuję, że zrezygnowałam z tzw. kariery.
nie żałuję swojego dawnego życia.

ale oczywiście żałuję kilku rzeczy...

żałuję na ten przykład, że nauczyłam swoje dziecko mówić "mama".
każda matka czeka na ten moment, gdy dziecko świadomie się do niej zwróci.
ja nawet nie wiem, kiedy to się stało, bo to wcale nie jest tak, że dziecko jest totalnym milczkiem, a potem nagle odzywa się czystym jak dzwon głosem: matka, gdzie moje mleko?
pomiędzy zmymłanym "maaaaa-aaaa", a "mammm" i "mama" wcale nie ma takiej wielkiej różnicy.
no ale nauczyłam gada, że reaguję na słowo "mama".

szybko okazało się, że "mama", jak to w życiu, jest używana do wszystkiego. jak się zburzy wieża z klocków MAMA, jak się rozleje sok MAMA, jak chce się jeść MAMA, jak się boi MAMA, jak bawi się z kotem i potrzebuje widowni MAMA, jak nie sięga MAMA, zbite kolano - MAMA, jak w nocy koszmar, to oczywiście MAMA!!!
a ojciec w tym czasie siedzi na kanapie i bawi się swoim telefonem, albo ostatecznie pije kawę na tarasie, bo chociaż dziecko potrafi powiedzieć "tata" w trzech językach, jakoś nigdy na ten genialny pomysł nie wpada...

a matki mają przesrane. bo nie ma matki, która na MAMA! nie staje na baczność w pełnej gotowości, no albo przynajmniej odwraca głowę i pomiędzy jedną, a drugą przełkniętą kurwą, marudzi coś o świętym spokoju, ale mimo wszystko wykonuje polecenia swojego małego szefa.

oraz nazywanie każdego faceta TATĄ jest absolutną normą, która jednak nadal generuje lekkie zażenowanie, zwłaszcza gdy wskazany palcem pan zaczyna się czerwienić...

jest jeszcze kilka innych rzeczy, których żałuję...
np. jestem sobie w stanie wyobrazić, że moje dziecko nie umie grać na flecie. grać, znaczy dmuchać z całych sił wydobywając z niego (i ze mnie) pisk. po co, się pytam PO KIEGO GRZYBA uczyłam go obsługi tego instrumentu?!?

albo po co uczyłam go, że różne luźne rzeczy chowa się do szafek?
teraz nie mogę kluczy, szklanki, kieliszka wina, butów, kanapki, niczego, zostawić na wierzchu. przejdzie obok i mi schowa. małe klejące łapki... a potem się zastanawiaj gdzie to jest, czy trwale zgubione, przepadłe, czy tylko schowane z pokrętną dziecięcą logiką...

nauczyłam go kopać w piłkę - teraz całe popołudnia muszę spędzać grając w piłkę, bo dziecku najlepiej się gra trzymając mnie za rękę...kolorowanki? oczywiście. stół, kanapa, ubranka, twarz, moje torebki... wszystko w uroczych mazajach mazakowych...
puzzle? uwielbia. patrzeć, jak ja układam, rozwalać i znów patrzeć.

nauka, powiadam Wam, jest mocno przereklamowana... i wszystko czego nauczysz swoje dziecko, obróci się przeciwko Tobie.