odejdę jesienią

wszystkie przykre rzeczy, te naprawdę złe, spotkały mnie jesienią.
śmierć bliskich, upadek ważnych związków, rozwalenie auta, strata pracy, itd.
wszystko co złe, czeka na jesień, żeby przypieprzyć między oczy zmoczone zacinającą mżawką i zmęczone wypatrywaniem słońca we mgle.
bo tak. bo fakap wiosną, czy latem, mógłby może być olany, prześmiany, zajedzony arbuzem i popity szampanem. jesienią za to na bank trafi w środek serca i centralnie pod berecik, żeby mózg przeorać.

a więc - ta jesień też jest jakby więcej fatalna.
rok temu pewnie też nie byłoby najlepiej, gdybym była w stanie chociażby powiedzieć, jak się nazywam i jaki numer buta noszę. bo gdyż po urodzeniu dziecka, człowiek przestaje być człowiek, a staje się więcej wyspecjalizowaną maszyną do obsługi bachorzęcia. zero miejsca na własne odczucia...

ale rok później, rok po urodzeniu dziecka, matka ma akurat tyle czasu dla siebie, żeby do niej dotarło - WTF, co się do cholery dzieje z moim życiem i dlaczego to nie przypomina Dynastii, ani nawet Mody na sukces, a bardziej jednak Klan i to z domieszką Buki.

dopadła mnie depresja związana ze zmianą wszystkiego, począwszy od rodzaju obuwia, które noszę, po język, jakiego używam... zmieniło się moje życie zawodowe z nadaktywności (biorąc pod uwagę mój wiek i płeć) na absolutne zero. zmieniło się moje życie towarzyskie z przenadmiaru możliwości życia "gwiazdy" w stolycy, po zerową ilość wyjść na browar z lokalnymi przyjaciółmi.
nie widuję rodziny, przyjaciół, sushi, ludzi z którymi chciałabym porozmawiać, korków, przecen, bonusu rocznego na koncie, zaproszeń od warszawskich headhunterów, propozycji współpracy biznesowej w skrzynce pocztowej i talonów na masaże gorącą czekoladą, kamieniami, czy odchodami rzadkiego gatunku lisów z ameryki południowej...
za to płacę za gaz więcej niż za kredyt za zajefajne mieszkanie w stolicy, lisy przekopują mi trawnik w poszukiwaniu larw, czy kurwa skarbów oraz kret pomimo lania mu hektolitrów wywaru z lawendy, czosnku i innych zabiegów POWRÓCIŁ jebaniec.
jestem prawie pewna, że jesienią, pytanie tylko którego roku, zwinę żagiel... jesień naprawdę nie jest moją porą roku. mimo grzybów, kolorowych liści i świeżego powietrza pachnącego mrozem.
jesienią dostaję w twarz, żołądek i serce. w zasadzie co roku... :(

jest mi trudno, jest mi źle, gdzie jest mój kokon?!?

i pewnie by mi się nie ulało, gdyż mocno pilnuję bilansu płynów w jolce ostatnio.
ale dziecię moje ząbkuje.
ząbkuje tak, jakby kurwa miało za ojca wilkołaka.
albo było półrekinem, a nie półholendrem.

nie śpi, nie je, sra na zielono.
z paszczy jedzie mu jak z "murzyńskiej chaty" (bez obrazy), a pulpit i wszystko dookoła siebie ma zawsze obleśniacko mokre od śliny.
z mojego nieżycia zrobiło się ćwierćnieżycie.
nie miałam specjalnie czasu na zabiegi pielęgnacyjno-kosmetyczne w łazience, bo wiadomo - małe dziecko.
teraz nie mam czasu na umycie zębów i nalanie sobie wódki i przynajmniej zmieszaniu jej z sokiem :(

ratunku...
byle do wiosny?
byle do miasta?
byle do innego życia?

ten wpis powstawał trzy dni. stop. ratujcie. stop. przyślijcie wódkę. stop.