Emigracja nie tylko wewnętrzna

Korzystając z okazji, że fabryka Holendra miała wakacyjną przerwę, pojechaliśmy na kilka dni do NL.
W teorii mieliśmy więcej czasu niż zwykle, bo odpadały spotkania biznesowe, ale w praktyce było jak zawsze - w zasadzie z nikim nie zdążyliśmy się spotkać, niczego szczególnego nie zrobiliśmy, a czas się rozmył w holenderskiej mżawce.
Oraz dwa dni w jedną stronę w samochodzie... Gdyby nie stoiska Nordsee na niemieckich autostradach, gdzie zaopatrywałam się w najlepsze kanapki z zimnymi śledziami, to bym chyba dostała odleżyn dupkensa. I zakwasów języka od marudzenia ;)

Z konkretów - pojechaliśmy na wybrzeże. Z jakiegoś powodu rodzina mojego Holendra nie poważa holenderskiego wybrzeża. Aaaale belgijskie, moim zdaniem niemal identyczne, jest absolutnie ukochane. Że niby ludzie są inni. Że klimat fajniejszy. Knajpy lepsze. No i frytki z majonezem. A nie, przepraszam - Majonezem. Belgijskim. Cytrynowym.
Przy okazji opowiedziałam Holendrom o polskim parawaningu. Twierdzą, że to jest dokładnie powód, dla którego unikają holenderskich plaż. No nie wiem, chyba jednak się nie zrozumieliśmy, albo źle oddałam skalę zjawiska, bo widziałam kilka holenderskich plaż i jakoś nie były podzielone na parcele... ;)
A w Belgii wygląda to tak:

Oraz mają tam biblioteki plażowe, czego nigdzie indziej na świecie nie widziałam. W hotelach tak, ale na plaży? Świetny pomysł!

A także plażowe place zabaw. Nie sądziłam, że kiedykolwiek będę zwracała uwagę na takie rzeczy, ale teraz każde ułatwienie dla łaknących spokoju rodziców, wydaje mi się godne odnotowania :)

Przy okazji tego wyjazdu na własnej skórze odczułam, jak dziwnie jest być Polką w NL.
Ilekroć poznamy kogoś nowego, w okolicach newsa, że jestem z PL, pojawia się ten wielki uśmiech na twarzy rozmówców. Taki więcej rubaszny. Bo oni już wiedzą, co o mnie myśleć, do której przegródki mnie wrzucić. Polka. A następnie pada zdanie typu:
- Ooo, a tu koło nas mieszka Heniek stolarz / Marian mechanik / Wiesiek budowlaniec. Może zawołać? Chcesz? On też z Polski. Fajny gość! Koniecznie musisz go poznać...

Jest dla mnie niezwykłym, że mimo tego, że znają mojego Holendra, wiedzą czym się zajmuje, mimo że opowiadamy naszą historię, mimo że czasami nawet wyjdzie na jaw, że mam wykształcenie ponad podstawowe i że nie mieszkałam w Warszawie w przytułku, że miałam świetną pracę, mimo że nigdy nie jeździłam do fizycznej pracy do Niemiec, czy Holandii, to oni zawsze wrzucają mnie do tego samego worka, w którym siedzą te wszystkie Mietki i Gienki w śmiedzących busach, ze swoimi polskimi papierosami przywożonymi w kartonach, najtańszym piwem, siedemnastoma chłopa na jedną łazienkę i odsmażaną kaszanką z cebulą... :(

Ciekawe jest też to, że im to zupełnie nie robi różnicy, bo przecież to taki tolerancyjny naród i na wszystko mają wyjechane. Mnie jednak robi ogromną. Rasizm i podziały klasowe mam przecież we krwi. Polskiej krwi... ;)

Nie wiem, po kiego grzyba miałabym chcieć poznawać jakiegoś przypadkowego kolesia tylko dlatego, że ma taki sam paszport, jak mój. Że niby mam z nim sobie pogadać? Sprzedać mu newsy z kraju? Powspominać smak polskiego chleba i kiełbasy? A może dowiedzieć się od niego, jak mogę zdobyć pracę na zmywaku i ile wynosi obecnie stawka godzinowa?
Inna sprawa, że część z nich, tych budowlańców i mechaników, jest po filozofii, biologii, socjologii, czy matematyce i być może rozmowa z nimi rzeczywiście byłaby znacznie ciekawsza niż rozmowa z Holendrami, którzy jak tylko zdołają sobie przypomnieć, to zawsze wyskoczą z kilkoma słowami po polsku.
Zwykle zaczyna się od czegoś w stylu:
- NA ZDROWIE! - a później po angielsku dorzucają garść stereotypów: - piłaś już dzisiaj wódkę?
Następnie polsko-angielska konwersacja płynnie przechodzi w różne odcienie tego:
- LUBIĘ PIERDZIEĆ! - haha, rozumiesz?

Jest to chyba jedyny powód, dla którego emigracja do NL nie wydaje mi się IDEALNYM pomysłem. Jednak wciąż jest on najlepszy ze wszystkich obecnie dostępnych...