Nie ma mnie

Są takie momenty w życiu, że wszystko wywala się do góry nogami. W locie rozpieprza się na milion kawałeczków, a potem spada.

Jak już wszystko spadnie i kurz się rozwieje, to można się przyglądać, czy z tej wywrotki wyszło większe gówno, czy może coś nowego, zaskakująco pożytecznego.

Takich rewolucji każdy ma w życiu pewnie kilka.

Ja ich miałam całkiem sporo i zwykle moje puzzle spadały dość miękko na stół i układały się po prostu w nową drogę życia.

Tym razem jak pieprznęło, to w zasadzie nadal nie wiem co zbierać.

Tym razem zaczęło się od tego, że mój facet przyszedł z pracy i oznajmił, że tak ładnie mi w czarnym i że powinnam częściej się tak ubierać. Mniej więcej w tym samym czasie moi rodzice zginęli w wypadku, o czym oczywiście oboje jeszcze nie wiedzieliśmy.

Kilka godzin później, nadal nieświadoma tego co się stało, zamieściłam w internecie lukrowane zdjęcie zachodu słońca, podpisałam że jest pięknie. Jeden z komentarzy: "nie chwal dnia przed zachodem słońca..."

Nie, nie twierdzę, że to były ZNAKI.

Twierdzę, że życie jest cholernie przewrotne, a los, jeśli by go uczłowieczyć, byłby największym cynikiem świata.

Zbieram się, sklejam za pomocą rodziny i przyjaciół, wychodzę powoli na słońce.

Ale myślę, że jeszcze nie dotarłam do dna, bo nie mam na to czasu...

Śmierć kończy wszystko dla umierającego. Dla tych co zostają, często jednak uruchamia wiele nieprawdopodobnie trudnych tematów. Tematów, które muszą być tu i teraz podjęte. Mimo pękającego serca, mimo miliona pytań, mimo wszystko...

Wrócę niedługo.

Wysyłajcie mi swoją dobrą energię, potrzebuję tego jak nigdy.

Dziękuję :-*