Dom mój wiejsko-sielski polsko-holenderski

Nie jestem krową!
...chociaż z tyłu może i tak trochę kobylasto wyglądam... ;)

Podobnież tylko krowa nie zmienia zdania.
No nie wiem...
Ja w każdym bądź razie właśnie zmieniłam.
Nie jestem gotowa, żeby zostawić to miejsce, wieś, dom i ogród, ciszę i przestrzeń dla Wrocławia.

Przyczyn jest wiele, prawie żadna z nich nie nadaje się na bloga.

Prócz jednej... widoków, które mam tutaj na wsi:

Wszystkie zdjęcia z mojego Instagramu, jakby ktoś chciał zajrzeć, to oczywiście ZAPRASZAM.


Żaden penthouse, żaden taras, żadna Odra w oknie mi tak nie robi, jak ten widok na MOJĄ łąkę, z której zbieram kanie i koźlarze. Piszę "moją", bo Holender jako obcokrajowiec, nie może być nawet współwłaścicielem gruntu rolnego w PL, gdyż jak wiadomo, z pewnością zaszkodziłoby to cnocie naszego egzotycznego kraju i zagrażałoby upadkiem państwa, czy coś.
Uwielbiam ten zryty przez krety ogród właśnie przez to, że on niczego nie udaje. Trawa jest głównie mieszaniną chwastów, a nie puszystym zielonym dywanem, mam łyse piaskowe placki po kretowiskach, ale też jeża na wyposażeniu i lisy zaglądające na ganek w poszukiwaniu chrupek pogubionych przez Brunona. Są też sarny skubiące trawę między naszymi samochodami, obłędne drzewa, krzaczory i płot, który w słoneczne dni robi klimat nadmorski, bo tak od niego wali po oczach. Nieinwazyjni sąsiedzi, fajny żłobek, nowi przyjaciele.
Lubię tu być. Ta wieś jest, niepostrzeżenie się stała, moim miejscem na ziemi :)

Mam możliwość otworzenia drzwi tarasowych, wykopsnięcia dzieciaka i patrzenia jak znika w pogoni za mrówkami, piórkami, patykami, czy śladem dmuchawca.
Mam spokój, widoki, przestrzeń i ciszę. Nic nie muszę, (prawie) wszystko mogę.

No i koty. Są tutaj w raju. Wszystko inne byłoby dla nich downgradem, więc bałabym się im spojrzeć w oczy, gdybym zdecydowała się zamknąć je w mieszkaniu... ;) Kto by chciał zadrzeć z własnymi kotami?!?

Także - chwilowo zostajemy.
Może i średnio Was to wszystko interesuje, ale jakby nie było, to mój blog i będę sobie zapisywać takie momenty. Przełomowe. :)

Wybrałam wieś. Ja sama. Bo mój facet kazał mi wybrać tak, żebym była szczęśliwa, a on się dopasuje. To brzmi jak pierdoła, ale wcale pierdołą nie jest, bo przeprowadzka wiązałaby się dla niego z duuużymi utrudnieniami...

Wieś. Mając na widelcu przepiękne apartamenty w dużym mieście.
Świat się kończy, a piekło właśnie zamarzło...

No ale jak przyjechaliśmy do siebie na wieś po kolejnym weekendzie we Wro, usiedliśmy na tarasie z kieliszkiem czegoś dobrego, a troje naszych włochatych i mniej włochatych dzieci brykało po ogrodzie, to oboje nagle i całkiem WTEM poczuliśmy, że za żadne skarby świata nie chcemy się wyprowadzać.
I tak o.
Decyzja została podjęta w 17 sekundy, tyle ile zajmuje wymiana spojrzeń i głęboki rechot z własnej głupoty...