Ogrodniczy horror

Wszyscy lubią wypoczywać na świeżym powietrzu. Wietrzyk, słoneczko, zieloność, zapach kwiatów, zimne piwo lub dobry drink z widokiem na las. Dlatego tak strasznie fajnie jest mieć ogród. Im większy, tym lepszy. Wypielęgnowany i wyczesany, albo dziki i naturalny. Co kto lubi. Ale liczy się przestrzeń, zieleń, natura...
Wszystko to prawda, ale pod jednym warunkiem. Że ten ogród nie jest Wasz. Twój. MÓJ kurwa... :-/

Podobnież istnieją ludzie, którzy lubią kosić trawę, walczyć z krzaczorami, kretem, chwastami, ślimorami, a przygotowywanie kompostu jest dla nich taką przyjemnością, jak dla miłośnika kuchni gotowanie. Wszyscy oni, jak sądzę, mają działkę wielkości znaczka pocztowego. Robią bziu-bziu kosiarką w jakieś 10 minut, potem wyrywają dwa źdźbła perzu, pogadają chwilę z jedynym ślimakiem, zanim go odtransportują na pobliską łąkę. A kret? No tak, to ten fajny koleś z czeskiej bajki, wiadomo... A gdyby im się przytrafił w ogrodzie, to będą pułapki na niego zakładać i wywozić kilka km w przyjemniejsze krecie tereny.

Taaaak.
No moja rzeczywistość jest ciut inna i mimo, że naprawdę kocham to miejsce, to jest to typowa relacja oparta na toksycznej miłości, miłościonienawiści... ;)

W moim ukochanym serialu Przystanek Alaska / Northern Exposure (tak, tak... stąd między innymi nazwa blogaska), Maggie O'Connell uśmierca swoich chłopaków. Oczywiście nie że specjalnie. Samo się tak jakoś dzieje, że spadają na nich meteoryty, zamarzają, albo przytrafiają im się inne dość niepospolite okoliczności śmierci.
Ja mam podobnie. Tyle, że nie z moimi chłopakami. Z ogrodnikami...

Jak się wprowadziliśmy na wieś, to dziecię moje miało chyba ze dwa tygodnie. Facet mój, Holender znaczy, nie jest typem ogrodnika, nie ma czasu, nie lubi, nie zna się. Więc jasne było, że będzie nam potrzebna pomoc do ogrodu. Ktoś zaufany, kto ogarnie nam teren także wtedy, gdy nie będzie nas w domu, a nie ma nas przecież bardzo często. Ktoś, komu będziemy mogli zostawić klucze do chałupy. A więc ktoś z polecenia.

Nie było łatwo, ale pojawił się Pan Wujek. Pan Wujek jest wujkiem znajomych. Zawodowym ogrodnikiem, z tytułami że tak powiem i doświadczeniem. Idealny!
Ustaliliśmy cenę za prace wstępne (doprowadzenie ogrodu do porządku) i za tygodniowe utrzymanie.
Świetnie.
Nie było świetnie, gdy doszło do płacenia, gdyż ustalona cena okazała się być nieaktualna i nagle podskoczyła o 30%, a i warunki współpracy okazały się być inne. Rozstaliśmy się wszyscy z kwaśnymi minami...
Potem poszliśmy w prostotę. Niech będzie student. Prosta fizyczna praca, szybka kasa, gotówka do ręki i małe piwko w cieniu czereśni w przerwie na lancz, który mogę dostarczyć. Moim zdaniem powinno działać. Nie działało. Student ogrodnik pojawiał się raz na miesiąc, albo tylko na pół trawnika...

Dziecko podrosło, wysłałam je do żłobka, zaczęłam kosić sama. Spoko. Aktywność fizyczna na świeżym powietrzu jeszcze nikomu nie zaszkodziła.
Jednakowoż.
Jakoś mnie tak walnęło po oczach, że naprawdę nie jest szczególnie kobiecym zajęciem popieprzanie 3 dni w tygodniu z KOSĄ spalinową oraz kosiarką wielką i ciężką jak kombajn. Że przecież koszenie, szczególnie to wyczynowe, to jednak męskie zajęcie. Że lepiej się czuję w szpilkach niż w gumowcach, cała pokryta trawiastym pyłem i kurzem. Że mam prawo powiedzieć, że to chrzanię...

No i akcja ogrodnik powróciła. Inni znajomi, inne polecenie. Cena ustalona, wszystko będzie pięknie.
Miał zacząć pod naszą nieobecność, bo musieliśmy wyjechać, a trawa nie może czekać kolejnego tygodnia.
Spoko.
Zostawiłam cały sprzęt, instrukcje co i jak. Miałam nawet z góry, w ciemno, zapłacić, ale całe szczęście nie miałam gotówki... Całe szczęście, bo pan się nie pojawił, co wnioskuję po nieskoszonej trawie, a na kontakt telefoniczny nie reaguje.

Sami widzicie... naprawdę wykańczam ogrodników.
Holender mówi, że pewnie jestem super mega suką w kontaktach z podwładnymi i że pewnie mam to z korpo i że ci biedni ogrodnicy to czują. Obiecują przyjść, bo się mnie boją, ale potem zwiewają z wyłączoną komórką...

Masakra.

Jest też jeden ciekawy wniosek ze wszystkich tych doświadczeń ogrodniczych. Nie jest prawdą, że w PL nie ma pracy, że jest źle. Źle jest tym, którym się nie chce. A nie mają pracy, żadnej pracy, tylko ci, którzy tej pracy nie chcą...
Ogród mam zarośnięty, sama walczę z kosiarką i moje kurwy wykrzykiwane przy kolejnym problemie z kosiarką na bank są słyszane w całej wsi. Czy przyszedł ktoś, kto zaproponowałby, że mnie wyręczy za taką lub inną kwotę? Oh, no skąd. Wszyscy przecież żyją tutaj dostatnie i nikomu nie jest potrzebnych tych kilka dodatkowych stów...

ARGH.
Trawa wzywa :(