Zmiany, zmiany...

Rok po urodzeniu się Decybela wróciłam mniej więcej do równowagi psychiczno-fizycznej, no albo przynajmniej do stanu sprzed porodu ;-) Największa w tym zasługa żłobka. Absolutnie fantastyczna instytucja, polecam wszystkim. Oczywiście żłobek żłobkowi nierówny, ale ten mój jest taki, że sama najchętniej bym tam chodziła na kilka godzin dziennie :-)
I jakoś tak wtedy, odkąd zyskałam kilka godzin dziennie bez uwieszonego na mnie potwora wołającego non stop MAMA / PIĆ / CHODŹ / AAAAAAAAA / SPAĆ / AM-AM, pomyślałam, że w sumie to mogłabym już wrócić do pracy zarobkowej.
Pierwsze śliwki robaczywki. Kilka tygodni poszukiwań skończyły się głęboką frustracją i przeświadczeniem, że na śląsku dobrze zarabiają tylko górnicy i Holendrzy ;-) Oraz, że jeśli praca na kasie mnie nie kręci, to opcji mam niewiele.
No ale człowiek nie jest taki, że usiedzi na dupie i nic robić nie będzie. Zwłaszcza ten człowiek. Mówię o sobie ;-)
Więc robiłam wszystko, co się dało. Współpracowałam z największymi światowymi korporacjami i z firmami typu Mietex i Szwagropol. Jakieś doradztwo, jakieś projekciki, jakieś risercze, raporciki, nawet zaczęłam pisać zarobkowo. Zostałam też zdalną asystentką asystenta, której spycha się zlecenia, których nikt kijem tknąć nie chce. Bo dlaczego nie. "Dyrektorowanie w Stolicy" to zamknięty rozdział jest przecież...

I wszystko to, to były dość przykre doświadczenia muszę powiedzieć. Bo owszem, telefon dzwonił, robota do zrobienia była, ale jakoś tak to się wszystko po drodze rozmywało, że finalnie byłam bardzo zajęta, ale na ilość nowych par butów się to nie przekładało ;-(

Stare dobre porzekadło, że jak coś jest od wszystkiego, to jest do niczego, się absolutnie sprawdziło. Ludzie nie bardzo wiedzieli, z czym mogą do mnie uderzać, więc uderzali ze wszystkim i z niczym. Najczęściej z projektami, które wymagały ode mnie zaangażowania, ale ponieważ nie zostały sprzedane dalej, zabrakło finansowania, zmienił się pomysł, nie zostały zrealizowane, zostawałam z gównem gołębia na dachu, zamiast z wróblem w garści. W sensie - często nie płacono mi za moją pracę...

I no trudno. Tak to się kręci... Ja na szczęście miałam ten luksus, że finanse nigdy nie były pierwszym powodem, dla którego podejmowałam się tych projektów. Ale posmak gówna w ustach zostaje.

No ale od czasu do czasu, mimo pierwszych niepowodzeń, przeglądałam ogłoszenia o pracę w swoim regionie. Chyba tylko po to, żeby się utwierdzić, że nie ma ratunku, jak chcę mieć stałe zajęcie, to muszę zrobić uprawnienia na wózek widłowy, albo nauczyć się fedrować :-)

Aż tu nagle.

Całkiem wtem wpadło mi w oczy ogłoszenie zbyt dobre, aby było prawdziwe...
Korporacja szuka. Tutaj u mnie.
Wysłałam bez większych.
Ale później z każdą chwilą bardziej mi się ten pomysł podobał. Tak się rozochociłam, że na rozmowie z moim potencjalnym przełożonym powiedziałam, że ja już w zasadzie u niego pracuję, musimy tylko doustalić szczegóły.
Kupili wariatkę :-)

No i w poniedziałek zaczynam.
Jest to trochę niepojęte dla mnie, bo wszystko rozegrało się w kilka dni. Jazda bez trzymanki, czyli dokładnie tak jak lubię ;-)
I jak zawsze w moim przypadku, jest wiele surrealistycznych elementów tej układanki. Na przykład to, że firma jest holenderska :) No co za przypadek!
Albo to, że biuro zlokalizowane jest w PORCIE. Tak, w porcie. Tu na Śląsku... (Śląsk żąda dostępu do morza!!!)
No albo to, że ponieważ nie było w moim miejscu zamieszkania żadnej interesującej korporacji, w której mogłabym pracować, to otworzę nowy oddział fajnego korpo u siebie w mieście! :-)

I tak, pewnie jest milion minusów, których jeszcze nie widzę, albo które bagatelizuję.
No i?
Kto nie ryzykuje, ten szpilek Prady nie kupuje ;)
Każda sytuacja ma swoje plusy dodatnie i plusy ujemne. Freelance, korposzczurzyzm, własny biznes, wegetacja na zasiłku... Wszystko może uskrzydlać, albo zabijać. W zależności od stężenia, warunków i nastawienia.
A ja jestem korpozwierzyną. Zawsze miałam duże szczęście do szefów i współpracowników. Chociaż nie. To nie szczęście. To dar ;-))) Mądrze wybierać i dobrze z ludźmi żyć.

A teraz to, co lubię najbardziej.
Odkurzanie kolekcji butów i szoping pod nowe kolory firmowe! ;-)

Trzymajcie kciuki.
Ogłaszam powrót MOICH szpilek na korpowykładzinki! Ha!