Dzień nauczyciela

Odkąd żyję na wsi, jestem totalnie odrealniona.
Oglądam telewizję, ale wraz z przeprowadzką zrezygnowałam z (resztek) programów publicystycznych, politycznych, śniadaniowych. Nie ma w nich dla mnie niczego ciekawego. W zasadzie nie oglądam niczego co w jakikolwiek sposób nawiązuje do PL. No może na DOMO+ czasami są programy o polskim designie ;)
Wiadomości w sieci też nie czytam, bo nie da się tego czytać. Oglądam w zasadzie tylko to, co jest po angielsku, czyli jeden kanał serialowy, jeden filmowy, jeden kuchenny i jeden wnętrzarsko-designersko-architektoniczny. Ah, no i kreskówki po holendersku :)))
Polskich czasopism ani gazet nie kupuję, bo po tych tonach papieru, które musiałam zawodowo oglądać, zbrzydło mi wszystko. Wszędzie widzę fotoszopa. Na zdjęciach i na tekstach. Na obietnicach i na raportach...
Radio w domu gra holenderskie, w samochodzie czeskie. Jakoś nie tęsknię za przebojami Zetki, bo o RMFie wspomnieć mi nie wypada... ;)
Czasami przeglądam czasopisma, które Holender gromadzi jak chomik. Czeskie, niemieckie, holenderskie. Coś tam niby rozumiem, ale głównie podpisy pod obrazkami i to mi absolutnie wystarcza.

Chyba odreagowuję. Przesyt newsów. Przesyt informacji.

Totalne zaprzeczenie mojego poprzedniego życia.
Po 2,5 latach takiego odcięcia się od mediów, jakoś nie czuję się uboższa, naprawdę nic mnie nie omija. Nic ważnego w każdym razie.
To co istotne i tak do mnie trafia. Albo Holender mi to o 2 w nocy przeczyta, czy tego chcę, czy nie, (gdyż on nadal cierpi na informacjoholizm i śledzi newsy światowe i szczegółowe z kilku ulubionych krajów). No albo zobaczę jak połowa moich znajomych na Fejsie pieni się na drugą połowę, bo podzieliła ich ważna kwestia...

No więc oczywiście nie dowiedziałam się na czas, że dzisiaj jest Dzień Nauczyciela.
Zwykle mnie to święto nie ruszało jakoś szczególnie, bo miałam pecha i w swoim życiu nie trafiłam niestety na nauczyciela z powołania, który by mnie porwał, dla którego weszłabym na blat ławki, jak w Stowarzyszeniu Umarłych Poetów.
Polonistki tłukły mnie po łapach mentalną linijką za skróty myślowe, za wymyślanie słów.
Matematycy chwalili tak skutecznie, że wybrałam politechnikę. A potem przez pięć lat ledwo ogarniałam co się do mnie rozmawia na analizie, algebrze, kosmicznej astronomii i fizyce wywracającej umysł na lewą stronę. Po latach mogę stwierdzić z całą pewnością - mogłabym żyć bez tych wszystkich informacji, gdyż prócz ogólnego rozwoju jolki, prócz nauki walki z wiatrakami, nie wniosły do mojego codziennego życia niczego użytecznego. A z gleboznawstwa, które być może teraz by mi się przydało do upraw trawnika i krzaczorów, też niestety nie pamiętam nic. Nic prócz kamieni szlachetnych :-) Na egzamin ustny Pani Profesor, która pewnie była tylko magistrem, albo doktorem, przyniosła szkatułkę ze swoją biżuterią i trzeba było wygrzebywać agaty i inne rubiny. Jedyny egzamin, który był naprawdę fajny przez te wszystkie lata nauki... 

Nie doceniałam swoich nauczycieli.
Nigdy nie byli dla mnie niesamowici, od razu widziałam ich słabości, czy też może niedoskonałości systemu nauczania. Bo jak można nauczyć języka w szkole, jeśli są tylko dwie godziny tygodniowo? Jak można na lekcji zająć się fajnymi doświadczeniami, jak trzeba "przerobić materiał", itd.
Panią Dyrektor z przedszkola za to bardzo dobrze pamiętam i chyba nigdy nie zapomnę. Twarzy, głosu, tego jaka była zupełnie nie pamiętam, ale od pasa w dół pamiętam każdy szczegół. Spódnica na gumkę, która sprawiała, że wyglądała na przewlekle ciężarną. Plus popielate rajstopy, a pod nimi kręcone włosy na nogach. Fascynowały mnie. Zawsze siadałam tuż przed nią, gdy na krześle czytała nam bajki. Bajki miałam w nosie, wszechświat ciemnych, kręconych, niemal męskich włosów pod rajstopami mnie fascynował...

No.
I właśnie z tego powodu wiem, że nauczyciele mają przesrane. Bachory zawsze skupią się na rozpiętym guziku, odrostach, tuszy, manierze mówienia, rozpracowaniu systemu odpytywania uczniów, czy włosach na nogach ;)
Dodatkowo dzieciaki zwykle nauczycieli nie lubią, bo przecież rolą nauczyciela jest nie tylko uczyć, ale też egzekwować. A to już jakby gorzej. Kto by lubił swojego kata...

Ale teraz patrzę na nauczycieli zupełnie inaczej. Odkąd moje Panie Żłobianki zajmują się moim Decybelem i robią to wspaniale, mam tylko szacunek i podziw dla ludzi, którzy z własnej woli wybierają taki zawód.
Ile trzeba mieć w sobie spokoju, dobra i ujemnej agresji, żeby znieść kilka-kilkanaście zasmarkanych potworów niewłasnej produkcji?!? Ile trzeba mieć w sobie energii, żeby dotrzymać kroku rozwrzeszczanym kilkulatkom? Ile trzeba mieć odwagi, żeby stanąć naprzeciwko klasy kilkunastoletnich buntowników?

Zaniosłabym moim Paniom Żłobiankom po dobrym szampanie, ale wiadomo - nie wypada alkoholu w takim miejscu. Będą gifty holenderskie, bo myślę, że MERCI i innych badyli mają po kokardę.

Jeśli jesteś nauczycielem - DZIĘKUJĘ.