Kochane bezrobocie!

Mam dla Was newsa. Znów. Bo jak u mnie się dzieje, to na całego.
Otóż, chciałabym się dzisiaj z Wami podzielić swoimi przemyśleniami na taki oto temat:
Jak w dwa tygodnie zdobyć pracę, fruwać pod sufitem z przeładowania pozytywną energią, wyjechać na kilkudniowe pranie mózgu, a następnie rzucić tę pracę w pioruny plując jednocześnie przez lewe ramię trzy razy. Dla pewności, żeby już nigdy nie kusiła...

Cała ta szopka ze szkoleniem, wyjazdami, dojazdami, harmonogramem wdrożenia i przeczołgiwaniem przez kolejne stanowiska była oczywiście bardzo mądrze przemyślana. Po korporacyjnemu. Sprzedano mi wizję mojej pracy w holenderskim korpo dokładnie taką, na jaką byłam gotowa przystać.
Słowem - trochę bólu na początku, bo przecież zmienia pani branżę, uczy się, wrasta w organizację, ale potem lukier i posypka. Budowanie zespołu, otwieranie nowej lokalizacji, może nawet budowa budynku pod odział! :) Nosz kurcze, może być lepiej?!?
Jak zaczęłam się wdrażać i zadawać konkretne pytania odnośnie polityki firmy i mojego w niej miejsca, codziennych obowiązków, detali, to zapalały mi się kolejno wszystkie lampki alarmowe. Ale se myślałam, że przecież pewnie tylko panikuję, jak to ja. Jak każdy, gdy wchodzi w coś nowego.

Dzisiaj wreszcie dowiedziałam się, jaki jest prawdziwy cel szkolenia mnie na handlowca. To takie proste! Miałabym być handlowcem. Już zawsze. Miałabym sprzedawać produkty firmy w sprzedaży bezpośredniej, miałabym chodzić od domu do domu i nakłaniać ludzi do podawania danych swoich znajomych, żebym mogła się do nich zgłosić i namówić ich na spotkanie. W ich domach. Następnie, nie przerywając własnej sprzedaży, miałabym nakłaniać innych, żeby też wdepnęli w tę robotę. Miałabym ich w niej szkolić. Miałabym ich rozliczać. No i miałabym zbudować oddział korpo u siebie w mieście, żeby wszystko działało szybciej i sprawniej. No ale do tego czasu, miałabym codziennie dojeżdżać do Gliwic (godzinka w jedną stronę). Za swoje, rzecz jasna.
Miałabym spędzać kilka godzin w biurze, no tak z pięć-sześć, a następnie wieczorami, stroić się w strój stricte biznesowy (na szczęście) i odwiedzać klientów w ich domach! Celem sprzedaży. Usług, nie ciała (na szczęście).
A jeśli chodzi o wynagrodzenie... No cóż. Im więcej sprzedam, tym więcej zarobię, im więcej osób skuszę pracą u siebie, tym więcej zarobię. Im skuteczniej wyszkolę, tym więcej zarobię...

I wiem, że to nadal brzmi jak opis przeciętnej pracy sprzedawcy.
Tylko, że ja się na sprzedawcę nie zgłosiłam i nigdy nim zostać nie chciałam.
I przysięgam, nie chodzi o kremy, nawozy, czy odkurzacze, a o usługi finansowo-ubezpieczeniowe.

I czuję się fatalnie, że połknęłam ten haczyk i dałam się zaciągnąć aż tutaj... Jak babcia złapana w zestaw pozłacanych super-turbo-garnków-patelnia-gratis, chociaż gotuje tylko jedno jajko dziennie...

Ale dlaczego nikt mi nie powiedział, że ta robota jest absolutnie nie dla mnie? Mimo, że od progu mówiłam, że nie chcę być sprzedawcą i że mam małe dziecko, więc żadne nadgodziny nie wchodzą w grę i że nie jestem pierwszą lepszą Betiną ze Śląska, która weźmie co dają, bo na górnika się nie nadaje...

Otóż wszyscy ludzie, z którymi miałam bogaty kontakt podczas szkoleń i procesu rekrutacyjnego, czerpali z mojej niewiedzy korzyści i chcieli, bym pozostała w procesie i w stanie niedoinformowania po wieki ;)
Pani rekruterka też zarabia w zależności od wyników. Więc mówi, co chce się usłyszeć. Wysłała mnie na szkolenie wyjazdowe, znaczy jestem zrekrutowana, znaczy kasa będzie. Trenerka na szkoleniu widziała, że nie pasuję do tej bajki, ale wciskała mi kit, że wszystko jest do dogrania w centrali, bo też dostaje kasę od ilości osób, które ukończyły szkolenie wyjazdowe. Trenerzy w centrali nie byli szczególnie wyrywni w objawianiu mi prawdy dotyczącej mojej wymarzonej posady, bo uwaga - dostają kasę od każdego produktu, który bym przypadkiem jednak sprzedała. No a wiadomo, szef oddziału, który miał mi przekazać swoje doświadczenie, nauczyć jak zbudować oddział i wspierać, nieprawdopodobne - też ma kasę zależną od moich wyników.
Wszyscy oni, nauczeni wieloletnim doświadczeniem, zatajali przede mną prawdziwy obraz sytuacji, sądząc że im dalej w las, tym trudniej będzie mi zawrócić. Jest to najwyraźniej jedyna strategia, która czasami działa, bo i tak ludzie sami non stop odchodzą, jak tylko znajdą coś lepszego.
Jak zaczynałam rekrutację, te dwa tygodnie temu, to było nas w grupie żółtodziobów coś koło 10 osób. Po dwóch tygodniach zostało im pół człowieka, bo ostatnia osoba nadal się waha, czy to już, czy jeszcze chwila, żeby powiedzieć ciao, a w zasadzie "doei", z niderlandzka... A wstępne szkolenie trwa 6 tygodni. Potem wdrożenia i orka ze zdjętymi butami u klienta w domu.

Jestem przerażona.
Nawet nie swoją naiwnością, chociaż to oczywiście też. Nawet nie tym, że ludzie są tak wplątywani w robotę, na którą się nie pisali, ale to oczywiście też. Nawet nie tym, że po prostu, po ludzku mnie oszukano...
Ale przede wszystkim tym, że ja trafiłam do dużej, międzynarodowej korporacji. Ogromnej. Z zasadami. Chwalącej się tym, że gra fair. Że nigdy nie oszukuje swoich klientów. O twarzy lubianej przez większość. Ha ha ha. Oraz HAHAHA. Więc tym, że ja trafiłam w sumie pewnie nie najgorzej. Że jeśli tutaj było tak źle, to w firmach finansowych opartych o pana Heńka i jakieś lewe pieniądze, dzieją się rzeczy niepojęte...
Bo czego jak czego, ale piramidy finansowej rodem z Amwaya po Holendrach naprawdę się nie spodziewałam... :(

I tak o.
Jeszcze NIGDY się tak nie sparzyłam.

I mam taką refleksję... że miałam do tej pory nieprawdopodobne szczęście do szefów, czystych układów, zerowych rozjazdów obietnic z rzeczywistością. A w jednej pracy na start dostałam chyba ze dwa tysie więcej niż się umawialiśmy, bo ktoś się pomylił i już nie chcieli odkręcać, więc po prostu miałam wyższe wynagrodzenie i nikt z tego powodu nie płakał... :)
I chyba się wybiorę z dziękczynną pielgrzymką do Warszawy. Całować stopy moim byłym szefom :)
 (Nooo, może poza jednym panem, który był mistrzem mobbingu i którego oglądać z bliska nie zamierzam już nigdy. Panie, tfu, doktorze - nie pozdrawiam.)

Oraz oczywiście nastąpił efekt kozy.
Ile teraz nagle mam czasu! :) Jak fajnie posiedzieć w ogrodzie i załatwić sprawy w ciągu dnia :) I planować weekend w górach, a nie na pozyskiwaniu kontaktów do potencjalnych klientów, TFU!

Swoją drogą, że jakikolwiek biznes w tych czasach jest nadal oparty o proszenie o prywatne kontakty do osób, którym chce się coś sprzedać.. NIEPOJĘTE. Nigdy bym nikomu nie dała namiarów do moich znajomych. Gdyby ktoś podał mój nr telefonu, na bank bym się obraziła. A tutaj cała korporacja jest zbudowana właśnie na tej zasadzie! Idziesz na spotkanie biznesowe, sprzedajesz usługę finansową i bierzesz namiary na znajomych klienta, żeby im też coś sprzedać. NIEPRAWDOPODOBNE!!! Przynajmniej dla mnie.

Tak.
No to wracam do czesania owiec i rozmyślania, że jednak wolę szpilki od gumofilców.
Bo wiadomo, wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma...