Wpis o niczym

Bardzo chciałabym tutaj coś napisać, ale prawdziwe życie mnie zjada.
To naprawdę niezwykłe jest, jak zajęty może być człowiek, który oficjalnie nie ma zajęcia.
Mówię o sobie, jak zawsze... :)

Jak miałabym wyłuszczyć, czym się zajmuję całe dnie, to w zasadzie niczym. Niczym konkretnym. Niby.
Wstaję wcześnie jak na osobę bez zajęć, bo coś po siódmej. Przez kilka pierwszych snoozów budzika usiłuję sobie przypomnieć, dlaczego w zasadzie muszę wstawać tak wcześnie, skoro żadna fabryka mnie nie zatrudnia. Prowadzę ze sobą dialog wewnętrzny. Negocjacje. "Zachciało się bachorka? To wstawaj."
Ale ta leniwa jolka, czyli jakieś 97% jolki, marudzi wtedy, że "no halo, jak Decybel raz na jakiś czas zostanie w domu, to go ze żłobka za nieobecności na wykładach i brak zaangażowania na ćwiczeniach w budowaniu jeży z ziemniaka i zapałek, CHYBA nie wywalą."
Ale wtedy ta mądra jolka, doświadczona życiowo jolka, mówi głosem nieznoszącym sprzeciwu, że "HELOŁ, ale jak młody nie pójdzie do żłobka, to i tak ze spania nici (nigdy nie zdarzyło się, żeby potwór pospał dłużej w dzień ustawowo wolny od żłobka), ale i z całego dnia nici, bo gdyż dziecko niewyżłobkowane, to dziecko przeklęte. Pełne złej, psotnej energii, chęci do głośnych zabaw, angażujące matkę w lepienie kałuż z plasteliny i kociej karmy oraz budowanie z klocków myjni. Przez CAŁY dzień."
Jak już podniosę z posłania wszystkie jolki, to się zaczyna cyrk z dzieciakiem. (Tak, posłania, bo w macierzyństwie przychodzi taki moment, w którym zwykle matka, bo jakoś z rzadka jednak ojciec, sypia na podłodze u stóp łoża szanownego Dziecięcia. Celem oduczenia dziecka sypiania z rodzicami, celem przyzwyczajenia go do nowego pokoju / łóżka, celem bycia obok, ale jednak nie razem. Długa historia, trzeba przez to przejść, żeby w to uwierzyć. Ja nadal nie wierzę, że śpię na legowisku, a moje koty na podwójnych łóżkach na wyłączność w OSOBNYCH pokojach...)
Więc jak już wstanę siebie, to usiłuję podnieść Szanownego. Ale on wtedy udaje zdechłego naleśnika. Leje się przez ręce, nie reaguje na gwizdanie, ani wołanie swojego imienia, nie kuszą go chipsy, czekolada, ani frytki. Nie ma też jakoś ochoty skakać jak opętany po całym domu, mimo że ostatniej nocy to była najciekawsza forma spędzania czasu... Leży i udaje martwego.
Zbieranie się do wyjścia zajmuje nam uroczą godzinkę. Czas spędzony ze swoim dzieckiem jest zawsze czasem wspaniałym, wiadomo.
Jak mi się wreszcie uda wyekspediować gada do żłoba, wracam do domu. No albo wydam na szybki szoping (chleb, pomidory, mleko i podstawowe składniki diety 2-latka, czyli mamby, chipsy, parówki i oliwki) jedną lub dwie średnie krajowe ;) Zawsze dużo za dużo.
Jest grupo po 9-tej. Piję kawę. Z przyzwyczajenia. Melisa byłaby zdecydowanie lepszym rozwiązaniem, ale nikt jeszcze nie wymyślił ekspresu z połyskliwymi kapsułkami melisy. No więc dlatego latte.
Zjem coś, bo przecież zapasy tłuszczu na zimę się same na jolce nie zgromadzą, trzeba nad tym regularnie pracować. Więc zjem coś jeszcze.
Ogarnę koty, zmywarkę, śmieci, pocztę i fejsa. Same najważniejsze rzeczy. Potem wrzucę zdjęcie na Insta, bo mam jakiś imperatyw wewnętrzny chwytania nieuchwytnego. Zapisywania ulotnych zachwytów. (Gdybyście chcieli razem ze mną tracić czas, to zapraszam do siebie TUTAJ). Oraz cierpię na jakąś chorobę egzotyczną. Może być, że z przewlekłego braku podróży z plecakiem po Azji. Nie mogę przestać się gapić na japońskie jedzenie, japońskie blogi, japońskie zdjęcia ulic, butów, kibli, kotów, metra, wszystkiego. Wzięło mnie i to na poważnie. Więc tracę na to minutkę or siedemdziesiąt. Potem jeszcze chwilka na książkę i maile.
A zaraz potem znów jestem głodna, a w zasadzie zaczynam się bać, że zaraz zacznę być głodna, więc przygotowuję sobie lunch. A niech tylko jednak zacznę być głodna... Wtedy nie kończy się na kanapce z humusem, tylko na czterech daniach z przystawką i sałatką... Wszystko zjadam, bo nie ma niczego gorszego niż marnowanie jedzenia przecież! ;)
Czasami uda mi się wygospodarować chwilkę na sprzątanie, prysznic, zakupy, albo załatwienie czegoś w urzędzie. Kilka razy w życiu zdarzyło mi się też biegać, albo skoczyć na siłkę w ciągu dnia, ale raz, że to grozi spoceniem i schudnięciem, a dwa, że wtedy naprawdę nie mam kiedy przejrzeć fejsa, więc skąd miałabym wiedzieć jak żyć... ;)

Jak zjem i ogarnę kuchnię, nagle i wtem, całkiem z zaskoczenia, codziennie atakuje mnie 14-ta. Trzeba się ogarnąć, pojechać po potomka do żłobka.
Dziecko w domu = brak życia osobistego. Wiadomo.
Bo wtedy niezależnie od tego kim się było przed dzieckiem, jakie się miało plany, ambicje, pomysły na siebie, wtedy po prostu stajesz się matką. A matka zawsze postawi dziecko i jego najdurniejsze potrzeby ponad własne.
Ja nie mówię, że matka nie widzi szaleństwa swojego zachowania. Nie twierdzę, że matka to lubi. Nie chcę też, żebyście odnieśli błędne wyobrażenie o braku krzyków, fuknięć, szykan i szantażu... Wszystko jest na pokładzie, a karty są w grze. Ale na koniec dnia i tak to dzieciak dostaje to, czego chce, a matka łyka kolejną tabletkę, alboliteż odkorkowuje wino, bo jak wiadomo dźwięk wyciąganego korka działa kojąco na skołatane nerwy.

Tak.
Myślę, że macie ten obraz.
Nie robię nic, a nie mam czasu na cokolwiek.
Nie pomaga też walczący o życie facet, którego przeziębienie przygwoździło do łóżka ;)

Tak więc bardzo mi przykro, ale na konkretny wpis będziecie musieli jeszcze chwilę poczekać... Sorki.