Żona marynarza

Facet mój bardzo dużo podróżuje. Może nie na koniec świata, ale ciągle gdzieś jeździ. Bo lubi, bo taka praca, bo rodzina za granicą, bo mieszkamy w środku większego niczego i żeby cokolwiek, to trzeba się ruszyć... ;)
I zasadniczo bardzo często go nie ma. A jak jest, to i tak jakby go nie było, bo albo ładuje akumulatory i "go nie ma", albo wisi na telefonie, bo gdzieś nie pojechał, a sprawy trzeba przegadać, albo inne albo.
Miałam z tym spory problem, ale przywykłam.

Ostatni tydzień pokazał mi, że chyba aż za bardzo.
Bo facet mój się rozchorował. I został w domu!

A wiadomo, że chory facet w domu, to zło.
Są dwa typy zachowań chorego samca. Albo udaje bohatera i nie bierze leków, nie pójdzie do lekarza, ale kicha, prycha i potyka się o własne nogi, marudzi i zrzędzi i WKURZA. Aaaaalbo jest absolutnie umierający, chorutki, pisze testament i nie jest w stanie sam sobie zrobić herbaty, ani ogarnąć ładowarek do ośmiu otaczających go w łóżku urządzeń elektronicznych, bo przecież w łóżku właśnie zbudował swoje polowe centrum zarządzania wszechświatem...
Masakra.

I do tej pory myślałam, że chory facet w domu to jest kurcze problem. Ale to jest tak naprawdę pikuś.
Mały pikuś.
Duży pikuś jest wtedy, gdy chory facet wyzdrowieje i uzna, że jego problemy zdrowotne biorą się ze złego odżywiania (oh, to jednak ser i majonez nie dostarczają wszystkich niezbędnych witamin? nieprawdopodobne!!!) spowodowanego brakiem apetytu z okazji nałogowego palenia papierosów (oh, niemożliwe, doprawdy?!?).  WIelki Pikuś, PIKUSIOSŁAW OLBRZYMI, zaczyna się wtedy, gdy ten facet zapragnie ZMIENIĆ SWOJE ŻYCIE. To znaczy rzucić palenie, zacząć się odżywiać, ruszać się i częściej bywać w domu.

Jak przez tydzień mi jęczał w chałupie i przeszkadzał w moich codziennych czynnościach luksusowej kury domowej, to brew mi się lekko mierzwiła, ale spoko. Chory jest. A ja mam syndrom żony marynarza, ale przecież zaraz wyzdrowieje i wszystko wróci do normy...
Ale jak zaczął wyżerać owoce, soki, chrupki i jogurty dla dziecka (czego wcześniej nawet kijem nie tykał), wstawać w środku nocy i przygotowywać sobie posiłki (budząc mnie i pytając czego ja tam daję i w jakich ilościach do tego, co akurat będzie spożywał) generując syf, zniszczenie i efekt tornada przetaczającego się przez kuchnię i zapasy, bo przestał palić i zaczął się wypychać jedzeniem, to zaczęło być słabo. Dość.
Nie zapominajmy o huśtawce nastrojów gorszej niż u kobiety w ciąży. Że on teraz przytyje. I że przecież te ciuchy. I że nowe trzeba będzie. I jezusmaria twarz mu się zmieni. I może i głos. Ale chyba nie rozmiar stopy, tylko nie moje stopy!! To by kosztowało fortunę i nie warto.  I będzie miał mniej czasu na pracę, bo ciągle będzie żarł. I że będzie GRUUUUBYYYY.... A to wszystko nad litrem lodów czekoladowych.
Nerwowy terrorysta połączony z brykającym słodkim kotem Filemonem, pociesznym psem Goofy na łyżwach i depresyjnym Osłem wiecznie gubiącym własny ogon. Mieszkanka ekstremalnie wybuchowa i nieogarnialna.

Dlatego, jak mi oznajmił, że musi wyjechać na kilka dni do Czech, to mi naprawdę ulżyło. Czy jadę z nim? Do Pragi skoczymy, na shopping, pójdziemy do naszej ulubionej restauracji, odpoczniesz od codziennej rutyny, a Brunon pogra w golfa i do zamku na piwo i ser, cooo?
Oh, jakie ja mam plany na ten tydzień. Dawno nie byłam taka zajęta i absolutnie nie mogę, chociaż bardzo bym chciała Kochanie...
Tak.
Tutaj są Twoje kanapki, tu Ci włożyłam czeskie Korony, a tutaj buziak na drogę, paaaaa!

Kto powiedział, że nie można wspierać w rzucaniu nałogu na odległość...?! ;)