kretofobia

wyjedź na wieś, mówili. będzie fajnie, mówili. odpoczniesz, mówili...
wczoraj rozwaliłam grubo ponad sto kretowisk.
i nie tam takich mikro popierdółek, żadne kopczyki nornic, czy innych myszowatych, czy dżdżownicowatych. nie.
kretowisk godnych kretów z Rosji. wielkich, złoconych, na absurdalnym wypasie.

myślę, że na mojej ogrodowej działce mieszka kilkadziesiąt kretów. nie bardzo ogarniam (i nie chcę ogarniać) ich zwyczajów rodzinych, nie wiem czy żyją samotnie, czy w stadach, ale to co tutaj mi wyprawiają wygląda jak odpowiednik kreciego Manhattanu. kopiec przy kopcu. kret na krecie... a obok pola i łąki. oraz nietknięte ogrody sąsiadów.
kurzastopa oraz kreciaichtwarz!

i rozwaliłam te kopce w pocie czoła, sukces swój i zmęczenie opiłam lampką schłodzonego białego.
a w nocy mi się przyśniło.
przyszły po mnie.
małe, czarne, wąsate, ślepawe, skwaszone. zapazurzone! złe.
przyszły. wykopały moje łóżko wraz z fundamentami i podłogą. poniosły w czerń.
zeżreć może nawet i nie chciały, ale dom mi do góry nogami przekopały. garnki całe w glinie, stół pokryty piaskiem, zażwirowana kanapa, przekopana podłoga...

i chyba nabawiłam się kretofobii.
bo niby dlaczego można się bać pająków, albo pszczół, a kretów to już nie?
jaki interes ma pająk, albo pszczoła, żeby nas kąsnąć?
żadnego.
a kret z czystej chęci zemsty wykopać, przekopać dom może.
oko za oko, dom za dom.

rano otworzyłam oczy i z okna dostrzegłam 4 nowe kopce...
to nie tylko senny koszmar, słowo daję.