polski przymus gościnności

czy w miastach gmina też komunikuje się z mieszkańcami za pomocą obwieszczeń?
jakoś nigdy ich nie zauważyłam, a może tylko nazywają się inaczej, hmm...
w każdym bądź razie, u mnie na wsi, co chwile jakieś nowe obwieszczenie wpada mi w oko.
teraz już mniej, ale jak uprawiałam z dziecięciem moim codzienny spacering po wsi, to tych obwieszczeń widziałam od cholery.
po kilku próbach przeczytania i kilku próbach zrozumienia o co cho, dałam sobie z nimi spokój. bo albo mnie nie dotyczyły (coś o węglu, bonach kopalnianych, którymi w sklepach tutaj można płacić, meczach lokalnej drużyny, itd.), albo były poza moim zasięgiem (np. targ ze swojskimi, wiejskimi wyrobami od 5 do 7.30 rano, ha ha ha chrap!).
ale ostatnio omijanie obwieszczeń odbiło nam się czkawką, bo znów przez brak prądu zostaliśmy zamknięci w swoim własnym domu bez możliwości wyjścia. a dokładniej nasze samochody. no ale bez nich, to najwyżej po piwo do wiejskiego sklepiku se mogliśmy skoczyć...
co tu robić, co tu robić, Holender do pracy nie poszedł (bo JEGO samochód po zaspach śnieżnych przez ogród do bramy traktorowej jechać nie będzie) no i musieliśmy cały dzień przegadać przy wodzie mineralnej. jest to doświadczenie ciekawe, ale dla dobra związku nie powinno się powtarzać zbyt często ;-)

więc jak kilka dni temu zobaczyłam obwieszczenie przyklejone gdzieś na latarni, to aż zrobiłam mu zdjęcie celem doczytania szczegółów w domu i sporządzenia notatek oraz ustawienia przypomnień.
brakoprąd przypadł na dzisiaj. od 9 do 11.
spoko.
się przygotowałam - książka, dzbanek herbaty i podgrzewacz.

ale o 8.30 stwierdziłam, że kurcze, może ja bym tak szybciutko jednak teraz wyprała pokrowce z kanapy? niby prać ich  nie wolno, ale jak ustawię program prania ręcznego, a potem suszenia bielizny i zrobię to w czasie, gdy oficjalnie prądu nie było, to nie powinny się skurczyć, ani zmienić koloru, prawda?
ciach, pranie wstawione, krótki programik, może się wyrobię.
no to teraz już luz - książka, herbatka...
ale może by tak jeszcze szybko poodkurzać, bo potem to różnie może być z czasem, a mam dzisiaj gości zagramanicznych i przydałoby się ogarnąć naszą smoczą jamę...
dobra, odkurzacz. ile zdążę przed wyłączeniem prądu, tyle moje.
posprzątałam cały dom.
a potem zaczęłam coś tam i włączyłam innośtam. jezu, żeby tylko teraz prądu nie wyłączyli, bo kaplica, wszystko rozgrzebane...

i zamiast siedzieć na dupie i czytać książkę, jak zaplanowałam, włączył mi się tryb polskiej cholernej gosposi, albo nie wiem kogo. ma być czysto, ładnie, siedem dań i koty wypastowane na wysoki połysk. bo GOŚCIE.
nienawidzę tego w sobie.
tej naszej polskości zasranej, tej zmuszającej nas, zwykle kobity, acz oczywiście nie wszystkie, do stawania na rzęsach, żeby i kibel był czysty i żeby ciasto było gorąco-chrupiące i kolacja wytworna, ale nie przytłaczająca... i żeby rodzinnie jeszcze było. no i wiosennie. i wiejsko. ale i też miejsko, bo przecież. i polskie akcenty. ale i międzynarodowe. i wszystko musi być gotowe, gdy tylko gość przekroczy próg, bo wiadomo - z drogi to głodny i ciepłe zjeść musi, bo inaczej zdechnie marnie natentychmiast, jasna sprawa.
i szkurna na fioletowo bym się przefarbowała i na lewą stronę wywróciła z tego rozpędu, naprawdę...

to takie polskie. niezwalczalne we mnie. próbowałam...
i jestem daleka od perfekcyjnej pani domu i od tego, jak naprawdę Polskie Polki przyjmują gości, jednakowoż jestem też daleka od wdupiemania i zadbania jedynie o lód do drinków.

holendrzy jak na ciebie czekają, to upewniają się, że mają w domu kawę i dwa herbatniki.
czy ja bym już nie mogła chociaż troszeczkę przesiąknąć tą kulturą?

eeeeeh...
idę prażyć migdały. bo co to za lody piernikowe bez posypki z prażonych migdałów... ;-)