Zmiany, zmiany...

Odebrałam dowód młodego. Nooo... Oficjalnie został Ślązakiem. Nie dość, że zrobiłam mu tę przykrość i urodziłam go w miejscowości, której nazwy pewnie nie będzie w stanie w przyszłości poprawnie napisać, ani przeczytać, to jeszcze właśnie wymeldowałam go z Warszawy (dziecko na początku dostaje meldunek matki) i zameldowałam na wsi.
Te dowody dla tak małych dzieci to w ogóle jest dość głupia sprawa. Wzrost ma wpisany 65 cm, oczy niebieskie, a na zdjęciu jest jakiś spaślak wyretuszowany przez pana fotografa, bo przecież dziecko samo nie siedzi, więc trzeba było się pozbyć łap rodziców podtrzymujących drącego się potwora podczas robienia zdjęcia. Generalnie z twarzy podobny jest do nikogo. Zwłaszcza nie do siebie, bo zdjęcie jest sprzed miesiąca. To mógłby być dowód każdego dziecka o dowolnej płci. Wszystkie wyglądają jak pulpety, mają około 60cm i niebieskie oczy.

A dowód jest ważny 5 lat... Dzieciologiem nie jestem, ale z mojego kilkumiesięcznego doświadczenia wynika, że dziecko co chwila wygląda zupełnie inaczej. Aaaale bez dokumenty ze zdjęciem nie może podróżować...

Trochę to dziwne, ale może tylko dla mnie.

Przy okazji wizyty w urzędzie gminy, ja również postanowiłam zmienić dokumenty i się przemeldować. Płakałam podpisując papier z prośbą o skreślenie mnie z listy Warszawiaków...

Wiem, że to miasto jest paskudne, zakorkowane i drogie, ale jest też naprawdę fajne, jeśli ma się w nim przyjaciół, swoje miejsca i trochę kasy na wygodne życie.

Tęsknię...

Za zakupami spożywczymi dostarczanymi na kuchenny blat, za sushi knajpką w bloku obok, która dostarczała mi jedzenie w około 7 minut, za tym że w niedzielę po imprezie mogłam na Francuskiej wybrać kebabisko, ostrą pizzę lub kuchnię senegalską... Tęsknię za dobrą kawą na wynos, za sklepami z węgierską słoniną, za wizytami u lekarza umawianymi na konkterną godzinę, za anonimowością...

Babka w urzędzie nie chciała przejść do rzeczy, dopóki nie zeznałam od kogo kupiliśmy dom i dlaczego oraz dokąd przeprowadzili się poprzedni właściciele. Gdy tylko udało jej się to ustalić, podała cenę, którą zapłaciliśmy (no przecież było w ogłoszeniu!) i zrobiła znaczącą minę oraz wybąkała moje ulubione 'no tak, ale pani z Warszawy...' tak jakby ten fakt tłumaczył wszystkie dziwne sprawy, łącznie z potencjalnym zielonym kolorem mojej skóry lub upodobaniem do seksu ze zwierzętami...

No ale za to mam kominek i widok za oknem. I sarny i daniele. I jednego podłego lisa, który rozwala worki śmieciowe i jak zeznali sąsiedzi - zagryza pozostawione na zewnątrz buty... Rozrywek i uciech po pachy ;-)