Odholendrzenie

Wróciliśmy z Holandii. A to oznacza, że wywiozłam nielegalnie swoje dziecko za granicę. No owszem, chciałam go sprzedać, ale jakoś nie było kupców, więc musieliśmy wracać we troje... Trudno się mówi.

Koty zostały same i oczywiście zawłaszczyły (i zapiaszczyły) cały dom. Opcja z uchylnymi drzwiczkami i karmieniem mokrą paszą co dwa dni oraz suchą do oporu się sprawdziła. Sierście przeżyły, a drzwi do lodówki nawet nie są bardzo porysowane.

Oczywiście powitaniom nie było końca. Przez jakieś 12 sekund, a następnie oba gady udały się sprawdzić, czy przywieziony ser i inne specjały są jadalne... Więcej radości na mój widok wykazał pies sąsiadów, doprawdy.

W każdym bądź razie, po tym intensywnym spotkaniu z niemal wszystkimi członkami holenderskiej rodziny, po kilku dniach słuchania tego dziwnego języka, postanowiłam dopolszczyć dzieciaka.

Używam wszystkich szeleszczących wyrazów jakie znam, włączam mu Czterech Pancernych i śpiewam wszystkie ludowe piosenki, jakie tylko pamiętam, czyli tak mniej więcej po wersie z czterech różnych, ale zawsze to coś, prawda? 

W akcie desperacji mogę nawet sięgnąć po disco polo, podobnież dzieci lubią, bo to cholerstwo jest rytmiczne i teskt wpada w ucho...

I tak sobie myślę, że powinnam dzieciakowi dać na imię jakoś tak bardziej polsko... Fryderyk, Juliusz, albo Mickiewicz ;-)

Dlatego od dziś koniec z Brunonem! Jak zbroi, będzie Brunomir, a jak będzie dolewał mamie wina, albo oddawał znalezione u sąsiadów w ogrodzie monety, to będzie Brunosław!