Braku smaku

Nadal jestem chora. I o ile z gorączką, kichaniem i kaszlem można jakoś żyć, tyle bez smaku ja nie umiem...

Pierwszy raz w życiu jestem tak zaglutowana, że totalnie straciłam zmysł smaku i węchu.

Ma to swoje plusy, bo nie czuję bąków kotów i nic nam nie psuje sielanki siedzenia przed kominkiem. W kolejce do kasy w hipermarkecie też nikt mnie nie drażni odpustowymi perfumami, czy przewlekłym niedoborem prysznica.

Ale brak powonienia to są przede wszystkim mega minusiory!

Wczoraj spaliłam w piekarniku frytki. Bo o nich zapomniałam. Dopiero jak dym zaczął mnie szczypać w oczy, to się zorientowałam co się dzieje...

No albo zrobiłam sobie żurek. Musiał być pyszny, bo przecież to leży w naturze wszystkich żurków, ale równie dobrze mogłabym jeść wywar z tektury z majerankiem. Zero smaku.

I tak ze wszystkim. Nie czuję nawet najwyraźniejszych smaków ani zapachów :-(

Jem, bom głodna, ale żadnej przyjemności z tego. Żadnej. I mnie nosi. Bo przecież jestem typem załatwiającym sobie masę radości przez kubki smakowe...

A jak mi tak zostanie? Kiedyś widziałam jakiś program o lasce, która kochała gotować, a potem straciła powonienie. Była głęboko nieszczęśliwa. Zupełnie jak ja teraz...

Niech mi ktoś opowie jak smakuje arbuz? Może być z wódką :-)