Sen pszczoły

Śniło mi się, że byłam dziennikarką.

Zważywszy na moją przeszłość, znaczy pracę w mediach, to żadna nadzwyczajność.

Ale to był koszmar.

Z gatunku tych koszmarnowatych. Gremlinsy, spadanie w bezbrzeżną czarność i duszenie się ogromną, nieprzerwanie rosnącą w ustach kulą, czyli moje osobiste top 3, chowa się głęboko pod poduszkę.

Gdyż bycie dziennikarką w moim śnie było okropne. A zadanie przede mną postawione było niczym 5427 prac Heraklesa, nie że tylko 12.

Otóż miałam za zadanie porozmawiać z człowiekiem, który by mógł powiedzieć, że posiada normalnego, przeciętnego, zwyczajnego kota.

No i sami powiedzcie. Znacie kogoś, kto mógłby powiedzieć o swoim kocie 'normalny'?

Przecież te futrzaste głupki mają totalnie nasrane pod beretami. A jak wydają się względnie normalne, to szczekają przez sen, albo ja wiem, panicznie boją się pająków, aaalbo są uczulone na wszystko za wyjątkiem gotowanego kurczaka. Czy coś.

Moje na ten przykład, ponieważ nie pozwalam im przesiadywać na stole w kuchni, zawładnęły stołem w ogrodzie. Śniegu nienawidzą, ale przecież to jest wyższa potrzeba :-)

No ale wracając do snu.

Śni mi się ta okropna niemożliwość. Poszukiwania właściciela normalnego kota. Takiego co mruczy i pije mleczko ze spodeczka.

I budzi mnie okropne trzaskanie. A mokra jestem jak mysz w związku ze śnionym koszmarem.

Myślę - jakiś naćpany facet z kilofem rozwala mi salon.

Druga myśl - to tylko śnieg spada z dachu i tak hałasuje. Tylko dlaczego w salonie?!?

Uzbrojona w lakier do włosów (oślepię skurwysyna!) zeszłam na dół, a tam tylko mój kot.

Siedzi na kanapie i wpieprza chipsy, których zapomniałam schować...