Jestem z Marsa, tfu z Warszawy...

Jeśli chodzi o chorowanie, to jestem facetem.
Chodzę i jęczę, ale do lekarza nie pójdę. Staram się przeczekać, nie panikować. Nienawidzę być na lekach i jak muszę wziąć chociażby coś w stylu fervexa, to czuję się jak naćpana.
No ale nie było rady. Kaszel mam taki, że budzę koty. A ich przecież byle co nie budzi...

A że mam raczej średnio przyjemne doświadczenia z szukaniem lekarza w najbliższym mieście, postanowiłam przechytrzyć system i udać się do ośrodka zdrowia w mojej wiosce. Bo kiedyś przyuważyłam, że jest.
Znalazłam numer przez internet i dzwonię:
- Dzień dobry, chciałabym się umówić do internisty. Najlepiej na dzisiaj, jeśli jest taka możliwość.
- Dzień dobry. Ale jak do internisty?
- Yyy... do internisty, z kaszlem chciałam. A to ośrodek zdrowia?
- Tak. A jak się pani w ogóle nazywa? - spytała pani tonem świadczącym o tym, że mnie po głosie nie poznaje, a przecież powinna.

No i już wtedy wiedziałam, że wybór lekarza w wiosce, to może nie był najlepszy z moich pomysłów. Po podaniu personaliów rozmowa wartko toczy się dalej:

- Ale pani nie ma. Nie widzę. Nie mamy.
- Yyy...?
- Karty pani nie mamy.
- No nie macie państwo, bo nigdy u was nie byłam. Ale chciałabym przyjść. Można? Do internisty?
- Droga pani, przyjść można, ale nie do internisty, ale do pediatry.
- Ale ja nie jestem yyy... dzieckiem...?
- To nic. To jest lekarz pierwszego kontaktu, pediatra. Przyjmuje wszystkich. Od ładnych kilku lat tak to tutaj działa i nikt jeszcze nie narzekał.
- Aha. Yyy... No dobrze. To proszę mnie zapisać.
- Na 11 niech przyjdzie i pamięta o dyskietce.
- Dyskietce? - pytam, bo totalnie nie mam pojęcia o czym się do mnie rozmawia.
- Dyskietce. - postanowiła nie ułatwiać mi sprawy pani rejestratorka.
- Dyskietce? Takiej do komputera?
- Nie, do snopowiązałki. Tak, do komputera, dyskietce.

Tutaj nastąpiła dłuższa cisza. Miałam pełną świadomość, że w tym momencie obie uważałyśmy się nawzajem za totalne kosmitki. No ale przecież nie mogłam tego tak zostawić?

- Hmm... ale ja nie mam dyskietki. Może być pamięć USB? - na wszelki wypadek postanowiłam nie drążyć po kiego grzyba im dyskietka.

Tutaj nastąpiła nieprawdopodobna cisza po drugiej stronie słuchawki. Jestem pewna, że pani zastanawiała się, czy się nie rozłączyć. Albo ewentualnie umówić mnie na widzenie z psychiatrą.

- Dyskietka. Z funduszu zdrowia. Pani nietutejsza?
- Nie, to znaczy tak. Mieszkam tutaj od jakiegoś czasu, ale całe życie leczyłam się prywatnie. W Warszawie - dodałam ze wstydem.
- My tu na Śląsku mamy dyskietki, pani se załatwi.
- Aha. Ale do 11 to chyba nie zdążę?
- Pierona, dzisiaj do pediatry pani idzie, ale oficjalnie to lekarz pierwszego kontaktu, to niepotrzebna. Jak pani będzie chciała przyjść do pediatry jako do pediatry, to z dyskietka. Z funduszu. Płyt CD też nie przynosić.

O 11 stawiłam się w ośrodku. Bardzo speszona. Wygładziłam swoje marsjańskie czułki i poszłam do rejestracji. Poczekalnia była zupełnie pusta, co napawało optymizmem.
W rejestracji okazało się, że pani marsjanka jest bardzo miła, dała mi jakieś świstki do wypełnienia i nawet adres pod którym zdobędę tę sławną dyskietkę.
Wyszłam z rejestracji po, ja wiem, może 7 minutach. A w poczekalni 374 osoby! Czyli dokładnie dwie mniej niż liczy cała populacja wioski. Bo przecież Holender w pracy, a Brunon w żłobku.
Ale jakieś 15 minut później zostałam w kolejce tylko ja.
Nieprawdopodobne. Pojęcia nie mam, co można u lekarza załatwić w 7 sekund... A oni wchodzili i wychodzili. Drzwi by się obrotowe przydały.

Weszłam.
Siadłam.
Czekam na pierwszy ruch ze strony lekarza. Błędnie zakładając, że da mi sygnał, że jest gotów mnie zbadać.
Wreszcie spojrzał na mnie i powiedział pierwsze z trzech słów, jakie miał dzisiaj dla mnie:
- Nazwisko?
Po podaniu nazwiska byłam już tak zdenerwowana dziwaczną sytuacją, że zaczęłam mówić o objawach. Lekarz w pewnym momencie wstał, wziął stetoskop, więc udostępniłam mu do osłuchania płuca. Ruchem ręki kazał mi rozdziawić paszczę, więc rozdziawiłam. Spojrzał. Chyba spojrzał? Patyczka nie użył, ale chyba spojrzał...
Usiadł, coś tam nasmarował. Podał mi receptę:
- Proszę. Następny!

PRZYSIĘGAM. Trzy słowa. Koniec wizyty.
W sumie na pogaduchy nie przyszłam, ale to było kuriozalne.
Nawet nie wiem, co mi jest, bo w tym osłupieniu nie zapytałam.
To była moja najdziwniejsza wizyta lekarska ever. A wierzcie mi, poprzeczka była ustawiona wysoko przez ginekologów, którzy nie znając angielskiego próbowali się skomunikować z towarzyszącym mi Holendrem podczas USG ciąży.