Warszawiowanie

Przyjechałam do stolycy na chwil kilka. Sprawę miałam.

Pomyślałam, że może fajnie będzie wreszcie wybrać się do mojej starej fabryki, byłego szefa zobaczyć i z zespołem chwilę poplotkować.

Zostawiłam dziecko z Maminą i sama się do Wawy udałam. 

A w zasadzie wyprawiłam... Gdyż doprawdy, to była całodzienna wyprawa. Już zapomniałam jak czasochłonne jest pokonywanie kilometrów w wawie, mimo że nikt nie jeździ 50, jak na mojej prowincji.

Dom moich rodzicow polożony jest 22km od centrum, a ja jechałam na drugą stronę miasta, na Grochów. Razem może ze 30km. I co? Dojazd zajął mi 1,5h!!! 

Kurzajegomać...

A nie było korków! Noo, jeden mały w Piasecznie.

Od świateł do świateł, kilka zakrętów i jeden krótki postój w sklepie, żeby cukierki kupić. Plus parkowanie. 

Razem - 90 minut........

Tęskniłam za pracą tutaj. Już mi przeszło. Przecież tak się nie da żyć!

Ale i tak się cholernie cieszę :-) rewelacyjnie było zobaczyć się z szefem i zespołem :-) 

Tęskniłam, tęsknię.

Ale to chyba tak już jest, że zawsze się tęskni za tym, czego akurat się nie ma. 

Za sarnami, przestrzenią, spokojem i spaniem do 9 tez bym pewnie ciutkę tęskniła ;-) mooooże nawet za kretem, w końcu to swój wróg!